نقش والدین در شکل گیری هویت جنسی در کودکان:

برای اینکه بتوانیم نقش والدین را در شکل گیری هویت جنسی کودکان دریابیم و نیز در تربیت جنسی کودکان و نوجوانان خود نقش بسزایی داشته باشیم، ابتدا باید تعریفی از هویت یابی جنسی ارایه دهیم. هویت یابی جنسی به هر گونه ارتباط اشیا، فعالیت، نقش ها یا صفات با جنسیت اشاره دارد که از عقاید و نظریه های محکم فرهنگی تبعیت می کند (روانشناسی رشد، لورا برک)

باری کودکان و هویت جنسی:

در یک مهدکودک دخترها وقت بیشتری را در بازی خانه داری و خاله بازی یا نقاشی می گذرانند، در حالی که پسرها بیشتر در مکان هایی جمع می شوند و به بازی می پردازند که مستلزم بازی با مکعب های چوبی، ابزارها و در مجموع بازی فعال می باشد. این کودکان از قبل عقاید و ترجیحات محکم مرتبط با جنسیت را کسب کرده اند و برای همین است که گرایش بیشتری به بازی با همسالان هم جنس خود دارند.

کودکان در حدود 2 سالگی از کلماتی مثل «پسر» و «دختر» و «خانم» یا «آقا» به طور مناسب استفاده می کنند. به محض اینکه کودکان متوجه معنی و مفهوم چنین کلماتی شدند، در موقعیت های مناسب اقدام به استفاده کردن از کلمات مناسب می کنند.

کودکان پیش دبستانی اسباب بازی ها، لباس ها، ابزارها، لوازم خانگی، مشاغل، رنگ ها (آبی و صورتی)، کارها و نقش ها را به یک جنسیت یا دیگری ربط می دهند و اعمال آنها را نه تنها در هویت یابی بلکه در ترجیحات بازی هم نشان می دهند را هدایت می کنند.

تاثیرات محیط بر هویت یابی جنسی کودکان و نوجوانان

شواهد زیادی نشان می‌دهند که نیروهای محیطی در خانه، مدرسه و در جامعه همراه  با تاثیرات ارثی، هویت یابی جنسی نیرومندی را در اوایل کودکی ایجاد می کند.

 نقش والدین در هویت یابی جنسی:

والدین در همان ابتدای تولد بچه ها، از پسرها و دخترها انتظارات متفاوتی دارند. بسیاری از والدین می‌گویند که می‌خواهند فرزندان آنها با اسباب بازی های متناسب با جنسیت خود بازی کنند. پسرها با اسباب بازی هایی که برای آنها طراحی شده اند مانند تفنگ، ماشین و غیره بازی کنند و دخترها با اسباب بازی هایی مانند عروسک، لوازم آشپزی و غیره که برای آنها طراحی شده است بازی کنند.

پدرها و مادرها پیشرفت کردن، رقابت و کنترل هیجان را برای پسرها یک امر لازم و مهم تلقی می کنند، در مقابل انتظار رفتار صمیمانه، مهربانانه، دلسوزانه و فعالیتهای تحت نظارت در را برای دخترها لازم و ضروری می دانند.

در اوایل سالهای پیش دبستانی هویت یابی جنسی در حال شکل گیری است، دخترها دوست دارند با دخترها بازی کنند، برای همین به سمت اسباب بازیها و فعالیتهای گرایش پیدا می‌کنند که بر مهرورزی، جذابیت جسمی تاکید دارند.

روشهای تربیت عملاً این عقاید را منعکس می کنند. والدین اسباب بازی هایی را برای پسرها تهیه می‌کنند که بر عملیات و رقابت تأکید دارند، (تفنگ، ماشین، ابزار ها، فوتبال) و به دخترها اسباب بازی‌های می دهند که بر مهرورزی، همکاری، جذابیت جسمی تاکید دارند (مانند: عروسک، سرویس چای خوری، جواهرات) (لیپر، 1994)

دختر، پسر؟؟؟

والدین همچنین به طور فعال استقلال را در پسرها و وابستگی را در دخترها تقویت می کنند. برای مثال والدین هنگامی که پسرها با ماشین و کامیون بازی می کنند یا زمانی که به توجه نیاز داشته باشد، بدود، از جایی بالا برود یا سعی کند اسباب‌بازی‌هایی را از دیگران بگیرد واکنش مثبت نشان می دهد.

در مقابل زمانی که با دخترها در تعامل هستند سعی دارند طوری فعالیت ها، بازی ها و کارهای آنان را هدایت کنند که مستلزم یاری دادن، مهرورزی، مشارکت فعالانه در کارهای خانه داری می باشد.

علاوه بر این والدین در زمان استفاده از کلمات در حال انتقال مفاهیم هویت یابی جنسی به کودکان خود هستند. این کار بصورت مستقیم و حتی غیر مستقیم انجام می شود.

پژوهشگران در یک تحقیق مادران را در هنگام صحبت کردن درباره عکس های آلبوم با بچه های ۲ تا ۶ ساله خود مورد مشاهده قرار دادند( گل من تیلور و نایین ۲۰۰۴). مادران اغلب به جنسیت اشاره می کردند، حتی زمانی که مشغول این کار نبودند: «این پسر است» و یا «آیا این دختر است؟»

 بطورکلی هویت یابی جنسی در پسرها بیشتر از دختران است.  پدرها، به خصوص، بیشتر اصرار دارند که پسرها، از هویت یابی جنسیتی پیروی کنند. آنها به پسر ها بیش از دخترها برای موفقیت فشار می‌آورند و رفتار بین جنسیتی را در پسرها کمتر تحمل می‌کنند، بطور مثال وقتی پسرها به صورت «نازک نارنجی» رفتار می کنند، در مقایسه با زمانی که دختر مانند پسر «آتش پاره» رفتار کند بیشتر نگران می شوند