چگونه با نوجوانان ارتباط برقرار کنیم؟
چگونه با نوجوانان ارتباط برقرار کنیم؟ شاید این سوال هم برای شما پیش آمده باشد. برای اینکه بتوانیم با نوجوانان ارتباط بهتری برقرار کنیم، باید این را بدانیم که، نوجوانان به عدالت و عادل بودن اهمیت بسیاری می دهند؛ به همین دلیل آنها به والدین، معلمان و اقوامی که عادل هستند و عدالت را رعایت می کنند، به آنها احترام بیشتری می گذارند و از آن ها حرف شنوی بهتری دارند. متاسفانه نوجوانان احساس می کنند، والدینشان آنها را درک نمی کنند و با آنها عادلانه رفتار نمی کنند. برای همین کمتر به حرفهای والدین خود گوش می دهند و یا اینکه سعی می کنند کمتر با هم ارتباط داشته باشند.
وضع قوانین و مقررات درست:
یکی از راه‌هایی که باعث می‌شود از نظر فرزندانتان فرد عادلی به نظر برسید و در حق او بی عدالتی نکنید این است که برای فرزندتان قوانین و مقررات وضع کنید و به او بگویید قانون شکنی چه عواقبی در پی خواهد داشت. اکثر والدین صدها قانون ریز و درشت در خانه وضع میکنند، به طور مثال:
- فرزندشان باید ساعت ۱۱شب بخوابد.
- یا این که زباله ها را بیرون قرار دهد.
- یا اینکه بعد از حمام کردن آن را به طور کامل مرتب کند.
- تمام تکالیفش را قبل از قرار گذاشتن با دوستش انجام داده باشد.
والدین معمولا در مشخص کردن قوانین مهارت خوبی دارند، اما مشکل زمانی آغاز می شود که آنها به یک نکته بسیار مهم توجهی ندارند و آن مشخص کردن عواقب قانون شکنی است.
نکته مهم فراموش شده در قانون گذاری برای فرزندان:
والدین به خوبی بیان میکنند چه انتظاراتی از فرزندانشان دارند، ولی به آنها نمی گویند، در صورت قانون شکنی چه اتفاقی خواهد افتاد. برای همین منتظر می‌مانند تا فرزندشان قانون شکنی کنند و بعد تصمیم بگیرند باید چه کار کنند. مثلا اگر قرار است فرزند نوجوانشان ساعت ۱۱شب بخوابد، نیم ساعت دیرتر به رختخواب خود می رود، آن وقت والدین تازه می خواهند تصمیم بگیرند چه کار باید بکنند و دقیقا در همان زمان به این فکر می کنند که، آیا آنها باید یک هفته فرزندشان را تنبیه و توبیخ کنند؟ به طور مثال آیا الان باید کاری کنند که فرزند نوجوانشان را از قرار گذاشتن با دوستان خود منع کنند (تنبیه).
این روش یعنی در نظر گرفتن تنبیه و مجازات بعد از قانون شکنی از نظر فرزندان و بخصوص نوجوانان غیرمنصفانه است، برای همین والدین باید از آن اجتناب کنند.
اگر عواقب قانون شکنی را نگوییم:
وقتی قانونی را وضع می کنیم، ولی از همان ابتدا عواقب قانون شکنی را به فرزندمان نمی‌گوییم چند حالت رخ می‌دهد:
- اول اینکه که فرزندمان خودش را مسئول شرایط به وجود آمده نمی داند و احساس نمی کند شرایط ایجاد شده برای او به خاطر رفتار اشتباه خودش است. در نتیجه هیچ مسئولیتی را بر عهده نگرفته و در ادامه فرد مسئولیت پذیری نخواهد شد و احساس نمی‌کند که می‌تواند بر اتفاقاتی که برایش رخ می‌دهد تاثیرگذار باشد.
- دوم اینکه: علاوه بر این اگر دست روی دست بگذاریم و منتظر بمانیم فرزندمان قانون‌شکنی کند و بعد تنبیه و مجازاتی برایش در نظریه بگیریم، احساس می‌کند به خاطر تنبیه او مقصر هستیم و در نتیجه احساس بدی نسبت به پدر و مادر خود پیدا می‌کند و جالب این است که دیگران را سرزش می کنند، نه خود را.
از آنجا که نوجوانان به خاطر شرایط سنی شان تا حدی خشم و عصبانیت دارند، بهتر از انجام این کار که باعث افزایش ناراحتی آنها می شود اجتناب کنیم. در نتیجه در هنگام مشخص کردن قوانین، باید مجازاتی که برای قانون شکنی در نظر می‌گیریم هم مشخص باشد و نیز باید همزمان به فرزندمان بگوییم.
وقتی والدین قانون وضع میکنند، نباید فقط به انتظارات خودشان توجه داشته باشند. بلکه باید هم قوانین و هم مجازاتی که قانون شکنی به دنبال دارد را همزمان با هم بیان کنند و حتی مجازات را قبل از وضع قانون به فرزندشان بگویند.
به عبارت دیگر باید به فرزندمان بگوییم اگر به روش خاص و درستی رفتار کند مزایای خاصی در انتظار است و اگر نه باید مجازات شود. با این روش به فرزندتان اجازه می دهید خودش تصمیم بگیرد و بداند اگر کاری را انجام دهد چه اتفاقی برایش رخ خواهد داد.